Ποντάρω…

Ποντάρω από την αρχή – και ας το ξέρω

Όλα τα παιχνίδια στημένα. Ποντάρω και τα πούλια έχουν χαρά

Που πέφτω πάνω στην ανάγκη τους – ποντάρω

Στο μηδέν, στο κόκκινο, στο μαύρο.

Οι λεπτοδείχτες ορμούν μπροστά – ποντάρω

Σ’ αυτό το ουράνιο τόξο, σαν φωνήεν ιλαρό, που στην συνείδηση φαντάζει

Μανόλια που της έκλεψε, το απαλό της φως, ο αέρας και ο ήλιος

Την ήπιε δεν την ήπιε – μόνο

Την άφησε να στήνει τα προσχήματα

της Ομορφιάς!