Αυτά που σβήστηκαν – σβήστηκαν ωραία λοιπόν…

Στην παλιά αυλή, στον κήπο με τις θρασεμένες τριανταφυλλιές, κάπου,

ένα γεράνι

πιτσιλιστό,

μου έγνεφε με νόημα,

λες και το άφησε εκεί, λίγο πριν φύγει, η γιαγιά μου,

να μου μαθαίνει τις θλιμμένες κουβέντες της.

Για τα καλά Μάιος.

Κάποια στιγμή ο ζέφυρος ξεδίψασε μπατσίζοντας μες το παρτέρι

Την μαντζουράνα – χαράς ευαγγέλια!

Είχα χρόνια να έρθω εδώ· και τώρα

Σαν κλέφτης που τα κλοπιμαία του τον βαραίνουν πολύ

Άφησα ένα μέρος από τα αισθήματά μου να το σβήσει ο ήλιος.

Αυτά που σβήστηκαν – σβήστηκαν ωραία λοιπόν,

Σαν να τα κυνήγησε ο χρόνος και γίναν

απλά και μόνο, θηράματα..