Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν.
Μετά τα μεσάνυχτα κι από το φεγγαρόφωτο
Μεγαλώνουν οι ίσκιοι
Και τα γατιά νιαουρίζουνε
Μπάσα
Σαν γέρικες ντηζελομηχανές που χάθηκαν
Μέσα στην νύχτα..
Ακούγεται αόριστο βιολί
Κι οριστικό παράπονο.
Βάφονται ασημένιοι οι πόθοι
κι εκεί
Όπου συγχέεται η μεταφυσική με τ’
αποκτήματα του ύπνου
Η πένα μου
Η πένα μου γρατζουνά
το λευκό
Γυρεύοντας την πορφυρότητά του..
13.10.2013
οι εικόνες σου, οι στίχοι σου, οι πόθοι και τα πάθη σου όταν η πένα σου γρατζουνά το λευκό, γίνονται λέξεις-πορφυρά τριαντάφυλλα στους ξεραμένους των καιρών μας κήπους
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ, Στρατή!
Ταινία μικρού μήκους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά Στρατή!
Βίκυ
ΑπάντησηΔιαγραφήπλησιάζεις τα γραμμένα μου με αγάπη και αυτό σε κάνει αναγνώστρια και των μυστικών που δεν λέω..
Σ'ευχαριστώ πολύ γι αυτό!
Καλό βράδυ!
Μαρία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι καλά -σ'ευχαριστώ!