Θέλω πάντα να σκέφτομαι

Παλιά ήτανε το στυπόχαρτο και κείνο

το μελανοδοχείο- τώρα

Είναι τα ξυσμένα μολύβια μου και η πένα

Που γράφει αδειάζοντας τις μελανές αμπούλες της – σαν

Μια ενέσιμη μορφή

φαρμάκου που καταπραΰνει

Τον πόνο και γεννά λησμονιά.

Αλλά

Παρ’ όλα αυτά,

Θέλω πάντα να σκέφτομαι

Να αναλύω καθετί και η κριτική

να με κατασπαράσσει. Δεν είδα

Σε κανέναν καιρό ησυχίες-

τρώγεται με τον άνθρωπο ο άνθρωπος· πάντα

Ζώνεται τα βαρβάτα του εκρηκτικά και τινάζει

Την αφεντιά του στον αέρα. Και οι θρησκευτικές του προσηλώσεις

Γεννούν μπαρούτια δυνατά που θα τον αναγκάζουν

πάντα

να μην οπισθοχωρεί

και να πίνει φαρμάκια
εκδικήσεων ενώ

για μιαν αγάπη ευαγγελίζεται ότι να φέρει, θέλει..