αγαπούσα να βλέπω τα μάτια σου

Η γη μου χάρισε την ύλη και την κραταιά τέφρα

Της κοσμογονικής στιγμής που σ’ ένα απόγευμα,
κάτω απ’ τον ήλιο της Σαντορίνης πέρα κοίταξα

Καταπελάγου και η νηνεμία καλά κρατούσε.

Οι ορτανσίες φλέγονταν κι εγώ αγαπούσα να βλέπω τα μάτια σου

Περιώνυμα μυστικά αβρότητες πλημμυρισμένα.

Οι παλίρροιες των στίχων πλάταιναν την σιωπή σαν μία οδό και μόνη

Που απ’ αυτή μες την καρδιά σου θα σταθώ

Ευτυχής κι αν απέραντα μόνος.

Ώσπου το ποίημα που είσαι να καταγραφεί
μες τον αέρα που ανασαίνω και να γίνει

Κύτταρο των κυττάρων μου, κρυφός παλμός..