Μαγνητίζω βότσαλα πλάι στην ήσυχη θάλασσα

Κανείς δεν μπορεί να μεταγλωττίσει τον θάνατο- γράφεται

με κεφαλαία της αυθαιρεσίας και ο οποιοσδήποτε

δεν τον νικά.

Βράδια που πλάγιασα μόνος… Αγαπώντας

όλες τις γυναίκες   παίζοντας

μουσικές στο κορμί τους. Η νύχτα

κατεβαίνει από ανατολάς.

Με το βαρύ καλυμμαύχι της,    

σκοτεινή και ευφάνταστη    

δύσκολη τόση-

Αγρύπνια που χωρά και των ονείρων μου τις παρακαταθήκες-

Νύχτα μεγάλη, νύχτα η δασκάλα του καημού.

Στα ρηχά των νεφών    μ’ έναν στίχο στήνω τσαντίρι

και πού ο έρωτας πού η λαλιά μου πια δεν με χωρά.

Μαγνητίζω βότσαλα πλάι στην ήσυχη θάλασσα

και τα πετώ ωραία να χοροπηδάνε

πάνω στο ζαφειρένιο ήσυχο νερό.

                                         11.4.2013