Η πόλη με σκλαβώνει βασανιστικά.

Δεν αντέχω να τα ακούω, τραγουδούν 
τόσο λυπητερά κι επάνω τους 
ο ήλιος σφάζει την ιστορία του απογεύματος.

Τα πουλιά λέω που κρατιούνται από ένα λυρικό φως

Και τρέμουν με τις ψυχούλες τους 
μες το ηλιοβασίλεμα.

Ευθεία μακριά μες τον ορίζοντα

Ο άνεμος σπουδάζει την σιωπή.

Κανιβαλίζουν οι μνήμες.

Απ’ όπου κι αν ξεφύγεις 
πάλι εδώ θα ‘ρθεις

Που η συμπόνια έχει δακρύβρεχτο νόημα.

Μ’ ένα μαχαίρι κόβω την σιωπή και την μοιράζω

Αντίδωρο στην χορωδία των αγγέλων.

Η πόλη με σκλαβώνει βασανιστικά.

Βουλώνουν οι αρτηρίες μου κι ας ήμουνα πυγμάχος

Στα ρινγκ των ουτοπιστών.

Τώρα η αναρχία μου 
είναι κατευθυνόμενη προς το μηδέν που ονειρεύεται

Ασήμαντους αριθμούς να το παρασταθούνε

Ως να γίνει υπολογίσιμο μέγεθος

Πλάνης κι ονείρου..