Θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου μες τον ύπνο

Είναι το επικό λιβάδι που οι παπαρούνες φλέγονται.

Τα μάτια σου είναι η εικόνα του κόσμου.

Μελαχρινή που μου λες να προσέχω τον ήλιο

Πως βυθίζεται μες το θαλασσινό σεντόνι αήττητος και θορυβώδης.

Πιστεύω στις πόλεις των πολέμων

Στις ανθρώπινες αδυναμίες και την καρδιά που πονά,

Πιστεύω στις ιδέες που τρέχουν όπως διθύραμβος μες το αυτί της μέλισσας.

Από τις διαφανείς ημέρες σύρονται κάτι σκιές νωχελικές και μετά

Πάνε να καταχωρηθούν στην έκπληξη της νύχτας.

Θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου μες τον ύπνο που αυξάνει

Των ονείρων την ελευθερία και θα τείνω

Με τ’ αλογάκι μου προς το ακριτικό ποίημα..