Στην Μίνα Παπανικολάου…

Κλείνει μια καρτέλα πιστωτική με το απόβροχο και το φθινόπωρο 
κυνηγά τον χειμώνα. Τελαλίζουν την σιωπή τους τα δέντρα, 
ο χρόνος αψιμαχεί με το σύμπαν

και η τελεία είναι σύνορο αδιάβατο.

Παράγραφος πρώτη, ο ουρανός δεσπόζει γαλάζιος

κι αν μούτρωσε και σκυθρωπάζει όπως 
το παραώριμο φωνήεν

μιας ξαφνικής βροχής.

Πρωτεύουσα πόνου.

Αγωνιώ για τα πάντα αγωνιώ.

Πολίτης μιας κυκλοθυμικής πατρίδας.

Από εδώ ως την Θεσσαλονίκη η αφεντιά μου.

Κοιτώ τις όμορφες γυναίκες και αφήνω την ψυχή μου να ζει

στα ύψη.

Η ποίηση με σκεπάζει ζεσταίνοντας τα κουρασμένα κόκαλά μου.

Καληνύχτα -  καιρός για όνειρα λοιπόν!