Τώρα να ‘ρθεις που οι θησαυροί των λόγων γίνονται θησαυροί των πολλών

Φθινοπωριάζει κι είναι κάτι γέρικες φυστικιές που ειρωνεύονται το καλοκαίρι.

Πετούν τον τρυφερό καρπό τους χάμω και ξιπάζονται μες την ζεστή μέρα που ο ήλιος ξοφλά το χρέος του προς τον ξεθυμασμένο Αύγουστο.

Δύο επί δύο ίσον τέσσερα.

Τέσσερα πουλιά, τέσσερεις πικροδάφνες, τέσσερα παιδιά που καβαλούνε τα  ποδήλατα και τρέχουν:

Μες το πουθενά του κόσμου και μες το να! της ματιάς μου.

Ζωγράφος είμαι σιωπηλός.
Νιώθω να τέλειωσε η μυθολογία των αγγέλων και να γράφεται η ιστορία των καλόγνωμων ανθρώπων.

Στις γλάστρες τα λουλούδια αξιώνονται την ευωδιά και τα δέντρα κομματιάζουν όλα τα ελεεινά χρεόγραφα
Της σκλαβωμένης νύχτας.

Τώρα να ‘ρθεις που οι θησαυροί των λόγων γίνονται θησαυροί των πολλών κι ο Ποιητής
παίζει τον φωτεινό του ρόλο πάνω στο σανίδι της θεατρικής ζωής..