Στα τεφτέρια μου βερεσέδια ονείρων και χρέη παλιά
από ευτυχισμένες σκέψεις που δεν τέλειωσα και για όλα χρωστάω
Αναπνοές των σχίνων πιο βαθιές απ’ την αγάπη
γεράνια έκθαμβα, λατρευτικές παπαρούνες
κι η θάλασσα που παίζει ανταύγειες στην καρδιά μου
Στο πέραν του λόγου διάστημα, οι ιωνικές μου χρυσαλίδες
πετούν μες το φως και Ομήρου ρήματα
επαναδιαπραγματεύονται ξανανιωμένα
Όπως στης Κως το ακρογιάλι ένα πρωί
άκουσα να καλεί η απέναντι όχθη
και των παππούδων μου το αίμα θυμήθηκα
που μέσα μου δεν θέλησε ποτέ να πεθάνει..
καλημέρα Στρατή-)))πω πω...δε σε προλαβαίνω-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τέλος μου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!
σου εύχομαι μία πολύ όμορφη μέρα-)))
Δεν μπορώ να διαλέξω στίχο γιατί θα αδικήσω κάποιον άλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ομορφιά ολόκληρο !!
Την καλημέρα μου από μια ζεστή Σπάρτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε με βρε Χρυσούλα να είμαι αυτό που είμαι.
Ας δεχτούμε και της αναπνοής το λαχάνιασμα.
Να περνάς καλά!
Η ζωγραφική σου με απασχολεί…
Και το πορτραίτο που έκανες επίσης.
Τέλειο!
Καλό απόγεμα!
Δέσποινα σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο. Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή