Τόσα χρόνια πίκρας

Τόσα χρόνια πίκρας κι ανάθεμα

μόνο μου έμεινε η σκουριά

μέσα στα χέρια  

και μια γεύση πόνου.

Μοιράστηκαν οι κλήροι και μου έλαχε ο σκληρότερος

Τόσα είδα φεγγάρια να μου απιστούνε και μετά

να τα κυριεύει όλα η νύχτα

Στα τηλέφωνα δεν απαντούσα εγώ

Ήμουν απών απ’ της πραγματικότητας την βροχή

Άνυδρος- σχεδόν ψυχή και διόλου σάρκα- μην νομίζεις

Ανυπόδητος τρέχεις καλύτερα

Αν είναι για του ονείρου τα στάδια

Κι όπως δεν θέλησα εμπόδια ύλης

κρατήθηκα από το καγκελάκι αμυδρής ελπίδας κι έφυγα

προς τον διονυσιακό αέρα..