πάνω στα σκαλοπάτια τα ασβεστωμένα στην επάνω Σύρα-

Μπαίνοντας με τα μπούνια μέσα στον χειμώνα

Η καρδιά μου λαχταρά λίγη συνέπεια καλοκαιριού.

Πουθενά δεν ανήκω- ας μην φαντάζονται οι επίγονοι..

Μόνο ένα άστρο κράτησα ψηλά μες το κουρασμένο κεφάλι μου

Και έγινε ποιητικό από μόνο του μανιφέστο.

Ακολούθησα τις νύχτες ως το ακραίο τους μαύρο

Αιμοδιψής για αγάπη-

Ήπια το φως  του φεγγαριού όπως κουρνέλιζε

πάνω στα σκαλοπάτια τα ασβεστωμένα στην επάνω Σύρα-

Άγγιξα την φωτιά.

Μνήμες παλιές γεννημένες από ταξίδια με τον νου και όχι

Που θα ‘φτανα αλήθεια ο έρμος πουθενά, αλλά να

Τελειωμένα ελεύθερος ήρθα ως τον ναό της ποίησης. Κι ανάβω
το ταπεινό μου των λέξεων κερί..

                                                                       19.1.2012