Ποίημα με μπλου τζην..

Αφήνω να με κάνει ελαφρύτερο η μέρα
Αφιερώνομαι όμως στα στολίδια της
Τα ασήμαντα κάλλη της που δεν θα ξαναβρώ
Αν δεν τα αγκαλιάσω ερωτευμένος με συνείδηση τώρα.

Μιλάμε για τα τιποτένια που αξίζουνε πολλά
Σου εξομολογούμαι, μου ανοίγεις την ψυχή σου
Και η ζωή είναι σημειωτόν που κι όμως κάπου πάει
Που δεν το ξέρουμε πάντα εμείς.

Κάποτε γίνεσαι μια πεταλούδα πιο ελεύθερη μες τον αέρα
Τρέχεις ανάλαφρη με αθωότητα θερμή
και θρέφεσαι από το νέκταρ των φιλιών του ανέμου.

 
Αλλά εμένα πια οι αγωνίες μου είναι άλλες:
Κοιτάζω γύρω μου και νιώθω πόσο νίκησε η θλίψη
Κοιτάζω γύρω μου μα μέσα μου πυροβολώ..

Τότε γεννιέται αυτό το ποίημα, καθημερινό
Σαν ένας στίχος με μπλου τζην, φθαρμένο
Και έτσι ασήμαντο που ούτε ένας διαπρεπής
φιλόλογος θα το προσέξει-

Τρυπώνει μες την τσέπη μου και καταγράφεται
σε κείνα τα μικρά χαρτάκια
που αν το θες σ' αυτά επάνω έχω σημειώσει
μία ολόκληρη ζωή..