πρόσφυγας που δεν πιστεύει σε καμιά ανθρώπινη εξουσία..

Επιστρέφει η θλίψη των ημερών, όχι από τον κεντρικό δρόμο

της ύπαρξης, αλλά

από έναν παρακαμπτήριο που οδηγεί

με ασφάλεια στην ρακένδυτη κατάθλιψη.

Παρκαρισμένα αυτοκίνητα αισθήματα που ούτε καν πια κινούνται.

Το μυαλό αδυνατεί να χωνέψει τόση μονότονη φτώχεια, θέλει

μια έκρηξη σκέψης-

κάτι σαν πυροτέχνημα- την ώρα

που ο βασανισμένος σου εαυτός

είναι ένας πρόσφυγας που δεν πιστεύει σε καμιά ανθρώπινη εξουσία..

Και ονειρεύεσαι μια επανάσταση από την μακρινή περιοχή της ομορφιάς που θα αλλάξει

τα σύνορα.

Το μέλλον

είναι μωρό

που έχει μητέρα την ελπίδα..

                                                          13.05.2010