θλίβομαι και δεν είμαι κανείς

Με κουλτούρα δανεισμένη από τα παράθυρα των τηλεοράσεων

και πώς να ζει ένας άνθρωπος που η γνώμη του

όσο μεγαλώνει λαφραίνει;



Και τι έχω εγώ

Που θλίβομαι και δεν είμαι κανείς

Που θέλει να έχει πατρίδα..

Πώς έφτασαν να σβήσουν μέσα μου τα ερείσματα που ήθελαν τα σύμβολα μιας πατροπαράδοτης ευαισθησίας ψηλά;

Πώς γράφονται πια μέσα μου αρχαιοκάπηλες οδύνες;



Ο άπατρις θα κάνει

τα πάντα για να αιματοκυλήσει έναν ουρανό..

Και ποιόν συμφέρει;

Σαν να λειτουργεί στοιχειοθετώντας επί ενός αοράτου

Πιεστηρίου.. Ποιός λαδώνει

Αυτά τα γρανάζια; Κι ο κόσμος συνθλίβεται

Κάτω από την μη έχουσα μέλλον ανοργάνωτη κοινωνία του..

Όλα δείχνουν ότι χρησιμοποιώντας λάθος τον άνθρωπο

Ο κόπος σου θα ανταμειφτεί με τόσο πόνο

που δεν θ' ακουμπάς ησυχασμένος κάποτε

Σε κανένα χώμα-

Θα σε βρικολακιάσουνε τα κρίματα..