Νυχτώνει κάτι φορές πιο περίεργα απ' ότι περιμένεις, αλλά
Καμιά πόλη δεν αλώθηκε μέσα μου,
Μόνο που τώρα πια ξέρω:
Πόσο κοστίζουν οι άνθρωποι, πόσο
Αξίζουν οι άνθρωποι,
Τις προσωπίδες τους όταν μου χαμογελούν, τις μάσκες
Τους όταν με πλησιάζουν.
Και λέω να μην ξαναπιστέψω ούτε τα δάκρυά τους
Όταν που υποκρίνονται ότι τους έκαψε η οποιαδήποτε φωτιά.
Πολύ όμορφο, αν και πικρό. Όπως λένε όμως ποίηση δεν γράφεται σε περιόδους ευτυχίας. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε ρωτήσω κάτι Στρατή μου. Στον τελευταίο στίχο το «που» δεν είναι πλεονασμός; Ποιητική αδεία χάριν του ρυθμού;
Καλησπέρα!
Γειά σου Μαριάννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για την προσεγγιση!
Ναι
είναι πλεονασμός..
Αλλά μου "κάνει" καλύτερα στον ρυθμό της ανάγνωσης η ύπαρξή του..
γι αυτό και το χρησιμοποίησα..
Άλλωστε θα δεις ότι το κάνω πολλές φορές..
Έχω την άποψή μου για την ποιητική γλώσσα..
μπορεί να ξενίζει αλλά είναι ο δικός μου τρόπος..
Ναι το έχω προσέξει. Γι αυτό σε ρώτησα για τον συγκεκριμένο στίχο που ήταν ξεκάθαρος πλεονασμός. Σε άλλες περιπτώσεις απλώς αλλάζεις θέση σε συνδέσμους ή προθέσεις. Σαφώς και είναι ο τρόπος σου, δεν το συζητώ. Και είναι όμορφος. Από ενδιαφέρον ρωτάω... είμαι κορίτσι με φιλομάθεια... :)))))
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλομαθέστατη κυρία μου θα ήθελα να διαβάσεις και το ποίημα του Νερούδα στους ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω θα σ' αρέσει..
Αναμένω την καταιγίδα σου!