Ξεκαθαρίζει μέσα μου ένα τοπίο ευλάβειας.

Φερμένο από παλίρροιες που ποτέ δεν θα ξέρω
και αινιγματικό ίδια το κάθε πρωί
το χέρι της ωραίας αυγής που αναμερίζει τις κουρτίνες του ήλιου.

Και η κόρη η θαλασσένια, με μία κορυφαία λάμψη επάνω της-
στεφανωμένη με ιριδίζοντα φύκια, με παριδέραια
κοχύλια στον λαιμό- γυμνή
κόρη του ανέμου.
Στα ρηχά της πιο μεγάλης μας έκπληξης..

(Το πρόσωπό μου
στραμμένο κατά τον ιερότερο ήλιο
που θα μπορούσα να δω..)
Βγαίνω από τα όνειρα:
βαφτισμένος το αδύνατον..
Οι πατούσες μου
αποτυπώνονται στην φιλέρημη άμμο..
Μια ηλιαχτίδα που πλέκεται όλο
στα μαλλιά μου:
απέραντα θρησκευτική!

Έχω ξεχάσει ποιός ήμουν - μιας και δεν έγινα
αυτός που ήθελα..
Ξεκαθαρίζει μέσα μου ένα τοπίο ευλάβειας.
Όπως πλάθω με λόγο ένα σκέλεθρο σώμα
παρατημένο εκεί,
απόμερα,
μέσα σε μία σφριγηλή αμμουδιά..