Έπαφος.

Έπαφος.

Φωνούλα ακριμάτιστου νερού είναι τώρα που επιθυμώ
διάφανη και λυγερή και αθώα-
πιο λυρική κι από το μέλι του ήλιου που γελά
πάνω απ’ το αέτωμα του Παρθενώνα!

Ακούω την μνήμη-
βλέπω τους φοβερούς μυώνες ενός Ηρακλή-
ευδοκιμεί στην σκέψη μου..

Ο Προμηθέας δικαιώνεται για την ασέβεια να ξεπεράσει τον εγωισμό τόσων θεών
στενόκαρδων-
είμαι περήφανος γι’ αυτό:
πρόσεχε τις θρησκευτικές καταποντίσεις…

Τις ώρες που ένας ενεστώτας σέβεται τον μέλλοντα
σε ολοφέγγαρες νύχτες
τι έχουνε μαντολογήσει οι ξαστεριές του Αυγούστου και αποδημήσαν τα πουλιά;

Καρπός ψαχνάτος, σαν γλυκόσαρκη γυναίκα
είναι στην αφή μου-

Ο θεός
Έπαφος
ανταποδίδει στην δυσπιστία μου
την πρώτη ηδονή!