ΧΑΡΑΞΕΣ ΤΗΝ ΜΕΡΑ…

Χάραξες την μέρα κι έσταξε αίμα..
Ο συνθηματικός ήλιος
καλά ξεκλείδωσε, πρωί, ουράνιες πόρτες..
Η πολιτεία στο άγχος βύθισε.

Ένα παιδί μαζεύει βιαστικό τα όνειρά του
για να τα χώσει μες την τσάντα του σχολείου.
Η μάνα του καλά δασκαλεμένη
πλένει τα ασπρόρουχα και τα απλώνει στις ταράτσες
όπου φυσά ένας άνεμος μαέστρος.
Η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της-
γλυκιά, πικρή, ωραία..

Δεν έχουν σημασία τα πουλιά που λένε
ένα τραγούδι απλό μέσα στο χάραμα.
Η χαρά τους
θα ερμηνευτεί σε άλλους ουρανούς.

Εσύ φροντίζεις να μην λείπει τίποτα από τα πράγματα του κόσμου.
Με λέξεις είσαι ο αιρετικός των εντυπώσεων.
Χαλάς, ώ ναι χαλάς την εύθραυστη ισορροπία των νοημάτων
κι αφήνεις ένα ίζημα ποιήματος μες την βαριά ψυχή-
για να το καταλάβουν οι μοναχικοί της νύχτας σου συνοδοιπόροι..