ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΕΦΗΒΙΚΑ.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΕΦΗΒΙΚΑ.

Όσα κι αν γράφω τελικά
χωρίς ήχο φωνής αθροίζονται οι μέρες μου:
στρατιώτες βουβοί:
μια φάλαγγα που πάει προς το μέτωπο.

Μαίνεται ο πόλεμος.. Κανένας ποιητής
δεν θα καθόριζε μια νίκη.

Κι αυτό που κατορθώνω αν το σκεφτείς
θούριος είναι αλλά με σημάδια κόπωσης.

Δεν εμψυχώνει γιατί κάπου έχω
την αστοχία να ρεμβάζω
μες τα τοπία του μυαλού που ενώ δημιουργώ
ποτέ δεν μου ανήκουν.

Τώρα
ξέρω αλλιώς ν’ αποτυπώνομαι στα βότσαλα-

Με μουσική ονείρου!
Οδοιπορώ μέσα στις πολιτείες των ανθρώπων.

Πώς εξηγείται όμως να γερνάς με πλήθος αυταπάτες κι όταν
ο βίος σου βουλιάζει
να ονειρεύεσαι και πάλι εφηβικά;