ΕΓΩ..

ΕΓΩ..

Ευανάγνωστα τα φύλλα των παρόχθιων δέντρων και ένας ενάλιος
Θεός - ο πιο σημαντικός δραπέτης-
Από ένα καταργημένο δωδεκάθεο.

Πτήσεις των γλάρων, γαλανές, άσπρες, ραμφίζοντας
Το ωραίο μεσημέρι.

Ένας άνθρωπος
Απλώνει τις υποταγμένες πια ιδεολογίες του
Να στεγνώσουν στην ήσυχη ακρογιαλιά.

Οι επιθυμίες των φώτων έγιναν ένα επίμονο ποίημα
που αφομοιώνει τις χλωροφύλλιες λέξεις του
κάτω από το ακριβό φεγγάρι..

Εγώ…

Που νιώθω τον παλμό ετούτο, εγώ!