ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ...

Μέλισσα..

Φερέφωνο της οικουμένης, τραγική

άσωτη μέλισσα

που πετάς πάνω απ' τον τρύγο των σταφυλιών, δασκαλεμένη

να είσαι,

μέγεθος σεπτό του ωραίου, συμπαντικό

δώρο

καθώς αγγίζεις τα άνθη με την πρωραία κοιλιά σου

και

επαναστατεί

ο δασύτριχος Μάιος,- ω κόρη

κεχριμπαρένια,

θεόσταλτη,

ιέρεια

ενός ξακουστού φωτός- προσβλέπω

στην χάρη σου

και εδώ τελειώνω

το γλαφυρό τραγουδάκι μου, δίχως

οι προεκτάσεις της ανάγνωσης να με καταποντίσουν

στην μελαγχολία που μέσα μου πάντοτε έχω..

Η σελίδα…

Διάλογος της ψυχής με τα πουλιά,

ο άνεμος τρυπώνει κάτω από τις φούστες,

οι μπλούζες ξηλώνονται και διαχέεται η μάλλινη ύφανσή τους

ως το βράδυ

αυτό

που οι σκέψεις σου δεν χωρούν ούτε στον βροχερό ορίζοντα που διαστέλλεται επιδέξια

ως την σελίδα σου που κλαίει..

Υγρασία…

Η μέρα χορεύει,

χανούμισσα λυσσασμένη τρελή

που δίνει όλο το πάθος

στον χορό της κοιλιάς της.

Έβρεχε κι ούτε ένα μήνυμα.

Η πόλη γυαλίζει σαν ο φλοιός ενός ωραίου μήλου

που το ορέγομαι.

Φτιάχνω καφέ και έλα να τα πούμε.

Σκλήρυνε η εποχή,

ανήκουν σε όλους τα ευτελή.

Τα πολύτιμα φυλάσσονται μες την καρδιά μου και θα τα απομακρύνω

από την υγρασία που σκουριάζει τις ψυχές μας αδηφάγα..

Της επικοινωνίας..

Στον στόχο, στην προσήλωση,

ανοικτά μένουν τα όρια, όποιος είδε -είδε, κανένα

ψέμα δεν θα βγει σωτήριο, έλα

και κρύψου μες την αγκαλιά μου,

αγκάθια έχει ο πόνος, οι στίχοι

φωτίζονται

όπως για να υπερασπιστούν

δυσκολίες που ευκολύνθηκαν·

γράφω γράφεις γράφει- όλα

ένα συνονθύλευμα από ακούραστη φωτιά που τρυπώνει

κάτω απ' την πραγματικότητα και την ντύνει

μ' ένα επίχρισμα από λάμψη που δεν της ανήκει-

επικοινωνούν οι ζωές μας, η μελαγχολία μας

επικοινωνεί,

δεν κουράζονται τα βήματα, μας απάγουν

ως την κρυφή συλλαβή ενός έρωτα που χλιμιντρά

έξω απ' το κατώφλι μας..

Το έσω μας βάρος…

Η βροχή διαφημίζει τα σύννεφα και η μέρα ντροπαλή και ευπαθής τρεμουλιάζει κάτω από τον ουρανό της σοφίας.

Το κορίτσι φυλά μυστικά του φιλιού και ψέγει

κάθε απόπειρα να μην συναντηθούμε

κάτω από της ιστορίας τον ειρμό.

Α φίλη μου, μελετηρή όψη ενός κόσμου που αγαπώ, α φίλη μου!

Τα ποιήματα φέρνουν την άνοιξη κοντά, οι ώρες αγαπούν την πεμπτουσία

του ήλιου, η ζωή μας ποτίζει αγωνίες και φεύγει,

όλος ο βίος έχει άκαιρη φιλοσοφία-

Θα βρεθούμε πίσω από την ορατή πλευρά των πραγμάτων, εκεί

που ο μπελάς των γεγονότων βάφει με γκρίζα άποψη την θέληση να ζήσουμε

κάποια στιγμή ευτυχισμένοι, απεμπολώντας

το έσω μας βάρος..

Ψευδαισθήσεις…

Όταν ξημερώνει, τα πλήθη κατευθύνονται προς την πλατεία των ονείρων: μια σιωπηλή διαδήλωση εξελισσόμενη ανάμεσα στα κτίρια που μορφάζουν ενοχλημένα

από τον θόρυβο και την αντηλιά·

αγοραφοβία, ψυχολογία φθαρμένη, κακοθυμία,

προετοιμασμένος μαρασμός.

Συνωστίζονται έξω από τα ιδεατά κοινοβούλια και ο άνεμος ραπίζει τα μαλλιά τους.

Ο χειμώνας μαντεύει τα πάντα·

κάτω απ' την σκέπη του αιμορραγεί η γαστέρα της οικουμένης·

η Ευρώπη ασχημονεί υιοθετώντας πολιτεύματα φρίκης.

Σου μιλώ.

Πάλι σου μιλώ ενώ εσύ δεν είσαι δίπλα μου, ούτε και πουθενά- είσαι μέσα στο ανώνυμο πλήθος που αγαπά ψευδαισθήσεις και δεν κατανοεί

τα παιχνίδια της μιαρής εξουσίας..

Καβούκι…

Να σωθώ από την μέσα μου παλίρροια και να ανέβω

κάτι σκαλοπάτια ψηλότερα, στο φαρδύ ουσιαστικό

δώμα, στην ταράτσα των εκπλήξεων, εκεί που

ο βοριάς παίζει μαζί μου και των ρούχων μου η φωνή

δεν ζαρώνει, δεν τσαλακώνεται, αλλά φωνασκεί

μέσα από ιδιότροπα ανεμίσματα, πάντα

προς το μέρος της γειτονιάς που ξεσηκώνεται και κυνηγά

την μοίρα μου το κατόπι.

                                          Μετά

ανήκω σε μια χοϊκή κοσμοθεωρία που,

από νεότητάς μου, με κατάβαλε, και

την κουβαλώ

ακόμα,

όπως το ιοβόλο μου πουκάμισο,

καβούκι που το συναντώ και

πίσω

από κείνο και εσύ με συναντάς..

[Αλλάζουμε και αλαλάζουμε]

Αλλάζουμε και αλαλάζουμε, ρίμες

και λόγια ανταλλάσουμε,

εμείς εδώ κι εσείς πιο πέρα

έτσι για να περνά η μέρα-

κι όταν

θα προσκληθούμε του θανάτου

να γράψουμε την επικεφαλίδα

ας μας ενταφιάσει ωραία

η άπονη βαθιά σελίδα..