μην ξέροντας πως μια στιγμή με τον νου να σε φτάσω!

Και ύστερα το δωμάτιο άδειασε, έμεινε

μ' ένα φως σκοτεινό, σχεδόν μεταχειρισμένο.

Σφίχτηκε η ψυχή μου: "Λείπουν όλοι.." είπα

ο αέρας έξω τρυπούσε τα πεσμένα ξερά φύλλα

και τα  κάρφωνε με μια βελόνα σίγουρης απονιάς.

Το πρόσωπό σου προσπαθούσα να σκεφτώ, το πρόσωπό σου

λιγνό και όμορφο, με ασκητική λάμψη

που φαίνεταί του πως θα αγωνίζεται η ψυχή!

Ένας στίχος Ιούνη με πλημμύρισε, έφερε εκείνος τα δώρα

της νύστας κι όπως αποκάρωνα

τα σεντόνια ήταν σαν θάλασσα

κι εγώ αρμένιζα

μην ξέροντας πως μια στιγμή με τον νου να σε φτάσω!