Καίνε, με καίνε οι αξίες σου

Κόβει το φως κόβει κάθετα τις αισθήσεις μου.

σύριζα στο κορμί

η ψυχή είναι μια ρίζα που με έναν άλλον κόσμο συνδέει.

εύρωστο ποίημα της μέρας, καθαρό γυαλί, πορτοκάλι

που χύνει την ουσία του μέσα στο διψασμένο

στόμα του άγουρου καλοκαιριού.

την νύχτα νύχτα είμαι ανίδεος απ' όλα ..

κρατώ επίμονα ύφος μοναχικού ερωτευμένου.

κλονίζονται οι μίσχοι των ωραίων λουλουδιών

παίζει με την ευαισθησία του αρώματος ο αέρας.

ανοίγουν κλείνουν βιαστικά τα άσπρα σου παράθυρα.

είσαι εκεί που με την σκέψη σκαρφαλώνω.

το αλογάκι μου της φαντασίας πώς καλπάζει ανέμελο

στο τίποτα και στο θνητά τελειωμένο!

σε έχω μέσα μου τοποθετήσει πιο ψηλά

κι από τον ουρανό των άστρων.

Καίνε, με καίνε οι αξίες σου

με μια φωτιά που λαμπαδιάζει

όλο το είναι μου  απελπισμένα.

θα σε φέρω στις νύχτες που είμαι άλλος κι εγώ

κι άλλη κι εσύ που ξέρεις να με συναρπάζεις..

ακούγοντας με των ματιών μου τον ψίθυρο

και ξεκλειδώνοντας σε να εισβάλει νικητήρια η μέρα!