Δεν φοβήθηκα λέξεις, μπολιάστηκα
αρίθμητους ποιητές,
στίλβωσα την φθαρμένη γλώσσα, έδειξα
τα προικιά της-
με ορθογραφία που αρμόζει μόνο σ' ανοιχτό ορίζοντα
ήρθα να προσκυνήσω την μιλιά
που εσεβάστηκαν αιώνες οι παππούδες μου
που έζησαν από τα πάντα πολιορκημένοι.
Και μου ήρθε το ποίημα σαν δώρο!
Το κράτησα όπως μωρό μέσα στα χέρια μου κι όταν εκείνο
έκανε μια στιγμούλα πως θα κλάψει
στο φως των άστρων το απίθωσα
επάνω στο μαρμάρινο σκαλί
που ανεβαίνει ο καθένας σε δικό του παράδεισο..
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
κι εκείνο, σε σίγουρα χέρια σαν κατάλαβε πως είναι, αφέθηκε..
Καλό βράδυ Στρατή!!
ανορθώγραφω έχο μέσα μου γλοσάρι
που μιλά μία γλόσα τρελίς φαντασίας ικονοποιημαίνου ποιήματος που μειρύζι ΦΟΣ.....
φηλάκυ γλικώ.....
;-))))))
Μίνα
κοιμούνται ήσυχα τα ποιήματα;
Καλό βράδυ!
ΚΑΚΙΑ
άντε βρε να μάθεις ορθογραφία!
Φιλιά!
Καθόλου δεν κοιμούνται, αφήνονται (εννοώ) να γραφτούν ή να ειπωθούν από ψυχές αδάμαστες, ταγμένες..
Δημοσίευση σχολίου